Muzika je umetnost koja zvucima izražava osećanje, raspoloženje, stavove, predstave o događajima i dr. Osnovni njeni tehnički elementi su: ritam, melodija i harmonija. Nastala je u ranoj delatnosti primitivne zajednice, u prastaroj magiji.
Sam pojam muzika potiče iz stare grčke (musike-grc.).
Kako su u staro-grčkoj mitrologiji muze (musa-grc.) bile boginje i zaštitnice umetnosti i lepih veština, pojam muzika obuhvatao je sve one umetnosti koje su uticale na obrazovanje duha i srca. Tek u hrišćanskom periodu ovaj pojam dobija uže značenje kao čisto tonska umetnost. Za etička svojstva muzike smatrani su pokretanje na herojska dela, davanje potpore duševnoj ravnoteži a takođe i iskazivanje bola, radosti i ljubavi. U romantizmu se, recimo, osecanja ističu kao primarna i muzika se tumači i sa metafizičke tačke gledista kao “izraz beskrajnog” (Sheling), zatim kao “pokretna forma koja zvuci” (po Hansliku) i sl. Sve u svemu, univerzalna definicija muzike kroz vekove bila bi muzika kao izraz duševnog stanja kompozitora u datom trenutku (bilo da je to pojedinac ili neka socijalna zajednica).
Tačna definicija šta muzika jeste a šta nije, nije moguća. Nije obavezujuće da muziku pravi čovek, pogotovo ako hoćemo da uzmemo u obzir pev ptica i slične zvukove iz prirode. Bezbrižno zviždanje, zvuci kretanja lokomotive kao i štimovanje instrumenata su drugi granični slučajevi kod kojih je svaki pokušaj postavljanja oštre granice između muzike i “ne-muzike” nemoguć.
Na kraju krajeva, avantgardni kompozitori 20. veka su sasvim svesno pomerali granice muzike tako što su sasvim odrekli da oblikuju ritam, harmoniju a kamoli melodiju; u koncertnim salama su puštali snimke zvukova iz svih mogućih životnih oblasti, kao i zvuke stvorene pomoću generatora slučajnosti (aleatorika) a neretko je i tišina deklarisana kao muzika (Džon Kejdž)
